Jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa) to jedno z bardziej skomplikowanych etiopatogenetycznie (przyczynowo) zaburzeń psychicznych. Łączy bowiem wzajemnie się przenikające elementy nieprawidłowości funkcjonowania psychicznego i fizycznego. Mnogość czynników wpływających na początek i przebieg zaburzenia była przedmiotem mniej lub bardziej wiarygodnych badań. Między innymi dość powszechne było przekonanie, że z jadłowstrętem psychicznym łączy się wysoki poziom intelektualny. Doktor Małgorzata Talarczyk na podstawie swoich obserwacji zwróciła uwagę, że zależność ta nie jest jednoznaczna. Uwagę zwracał natomiast fakt, że zdecydowana większość chorych niezależnie od poziomu intelektu ma bardzo wysokie aspiracje. Spostrzeżenie to postanowiła sprawdzić własnymi badaniami naukowymi, które stały się tematem jej obronionej i wysoko ocenionej przez recenzentów pracy doktorskiej. Wnioski opublikowane i często cytowane w podręcznikach potwierdziły jednoznacznie wstępne założenia.

Historia czarnego psa ze schroniska - fotograficzny album wraz z opisem przygód. Dla młodych i całkiem dorosłych czytelników, miłośników zwierząt. Rekomendacja lek. wet. Doroty Sumińskiej oraz dr Joanny Stojer-Polańskiej. "Patrzą na mnie ciekawskie oczy w czarnej oprawie i mówią – „Bo bez psa to bez sensu”. Patrzą z każdego kąta mojego domu, patrzą z kart książki o tym właśnie tytule. Że życie bez psa jest bez sensu, wiem od 64 lat, ale trzeba dobrze wybrać towarzysza życia. Ma być prawdziwym psem, a więc ze schroniska. Najlepiej, by był czarny, bo to najelegantszy kolor i pasuje do wszystkiego poza sercem z kamienia." Lek. wet. Dorota Sumińska, pisarka, publicystka, autorka książek o zwierzętach

Z recenzji: „Współczesne społeczeństwo wychowane na szybkim dostępie do informacji, programach typu true-crime i serialach z cyklu CSI jest przekonane o tym, że zna realną skalę i poziom przestępczości. Rzeczywistość jednak dość mocno odstaje od filmowego wyobrażenia pracy wymiaru sprawiedliwości i dowodzi, że nie dość, że są zdarzenia kryminalne, które nie znajdują swojego finału w sądzie, to nikt nie wie, że się wydarzyły. To tak zwana ciemna liczba przestępstw, która nie mieści się w oficjalnych statystykach i nie staje się newsem w mainstreamowych środkach przekazu”. dr Tomasz Kupiec Kierownik Pracowni Genetyki Sądowej Instytut Ekspertyz Sądowych im. Prof. dra Jana Sehna w Krakowie „Przedłożona do recenzji praca stanowi interesujące, wielowątkowe opracowanie, w którym zaprezentowano istotne zagadnienia z zakresu wykrywania przestępstw znajdujących się poza oficjalnymi statystykami przestępczości”. Łukasz Karaś, doktor nauk prawnych, adwokat, nauczyciel akademicki, instruktor sportów obronnych i strzelectwa sportowego

Inspiracją do podjęcia tematyki przestępstw przeciwko kobietom były historie konkretnych kobiet. Jedna z nich, Maria, padła ofiarą przemocy psychicznej ze strony innej kobiety. Skutki stosowanej przez długi czas przemocy były ogromne. Jednak to przestępstwo było bardzo trudne do ujawnienia, wykrycia i udowodnienia. Sprawczyni potrafiła bowiem manipulować innymi. Przez jakiś czas nawet ofiara wierzyła, że to ona jest „tą złą”. Po czasie, kiedy przemoc eskalowała, ofiara podjęła próbę zmiany miejsca pracy, w której doświadczała przemocy. Nigdy nie zawiadomiła Policji. Sprawczyni nie poniosła odpowiedzialności karnej. Prześladuje kolejne osoby, stosuje mobbing. W innej historii kryminalnej Zofia do dziś zmaga się z traumą przeszłości, kiedy doświadczyła przemocy fizycznej ze strony mężczyzny. On nigdy nie poniósł odpowiedzialności karnej za łamanie prawa. W zasadzie to ona ponosiła odpowiedzialność za niego: społeczną, finansową i emocjonalną.

Publikacja dwujęzyczna Z recenzji (…) W pracy z powodzeniem zastosowano technikę autoetnografii (autorefleksji), jedną z nowszych metod badawczych, która łączy doświadczenie badacza z autobiograficzną formą opowieści z odbytej naukowej podróży. (…) Proponowany tekst zaliczyć można do gatunków pośrednich między sprawozdaniem a szkicem reportażowym, czyli jest to typowy feature (vide: Kazimierz Wolny-Zmorzyński, Reportaż – jak go napisać?, Warszawa 2004, s. 129–138). Prof. dr hab. Kazimierz Wolny-Zmorzyński, Uniwersytet Śląski (…) Esej Między kropkami jest istotnym przyczynkiem do poznania częściowego choćby obrazu australijskiej Polonii i zapisem choć naprędce zebranych, to jednak uporządkowanych okiem badaczki i reporterki wrażeń z tego wielkiego kraju. Dowodzi również zmysłu uważnej, nie bezkrytycznej obserwatorki. Wielkopolska, w tym również UAM, posiada pewne tradycje w refleksji nad Australią i jej problemami. Spod ręki tutejszego, już śp. Prof. Wiesława Olszewskiego, wyszła synteza dziejów z serii Ossolineum, no i stąd wywodził się Paweł Edmund Strzelecki. Doktor Magdalena Zdrowicka-Wawrzyniak w skromny sposób dołącza do niewielkiego grona osób zajmujących się krainą NIGDY-NIGDY, do której chcieliby zapewne powrócić i przechrzcić na ZAWSZE-ZAWSZE, ze względu na posiadany czar przez odległą, ale i bliską sercom Australię. Prof. UAM dr hab. Michał Jarnecki

Po raz kolejny historia pokazała, że niezadowolenie społeczne, wynikające z trudnej sytuacji ekonomicznej oraz, przede wszystkim, dążenie zwykłych ludzi do wolności, są głównymi czynnikami zdolnymi do obalenia autorytarnych rządów. Tak było w Libii w 2011 roku, a interwencja państw koalicji stanowiła jedyne wsparcie dla rebeliantów, którzy wywalczyli sobie wolność. Wystąpienia społeczne o różnej intensywności ogarnęły dużą część krajów arabskich już w grudniu 2010 roku, a z czasem otrzymały one określenie Arabskiej Wiosny. W wyniku rewolucji w kilku państwach doszło do zmiany rządów (Tunezja, Egipt), a w innych protesty zostały krwawo stłumione przez rządzących (Bahrajn), jeszcze w innych walki o „lepsze jutro” trwają nadal (Syria). Jednakże tylko w Libii konieczna była interwencja społeczności międzynarodowej, która mając na uwadze „odpowiedzialność za ochronę” (responsibility to protect) postanowiła chronić ludność cywilną, przeciwko której wystąpił rządzący od wielu lat w Libii Muammar Kaddafi. Interwencja koalicji „chętnych państw”, początkowo w ramach operacji Odyssey Dawn, a następnie Unified Protector stanowi ciekawe, wieloaspektowe źródło rozważań, odnoszących się zarówno do czynników politycznych, jak i militarnych. W kontekście politycznym należy zwrócić szczególną uwagę na funkcjonowanie Sojuszu Północnoatlantyckiego w wymiarze globalnym i jego postrzeganie przez społeczność międzynarodową jako gwaranta bezpieczeństwa. Interwencja humanitarna w Libii wyraźnie pokazała, że NATO nie stanowi monolitu w kontekście podejmowania decyzji i często partykularne interesy poszczególnych państw członkowskich decydują o takim, a nie innym rozwoju sytuacji. Tylko niewielka część państw członkowskich w pełni zaaprobowała uczestnictwo NATO i jego dowodzenie działaniami powietrznymi nad Libią, a samo kierowanie operacją Unified Protec-tor przysparzało w początkowym etapie wiele problemów. Odrębną kwestią w aspekcie politycznym, która powinna być szeroko dyskutowana w kontekście działań w Libii, jest zaangażowanie się Unii Europejskiej w rozwiązanie sytuacji kryzysowej, a właściwie brak adekwatnych do rozwoju sytuacji decyzji. Unia Europejska jako organizm formalnoprawny nie sprostała wymaganiom w zakresie szybkiego podejmowania decyzji odnośnie Libii. Główny ciężar przeprowadzanych działań spoczywał na dwóch państwach – Francji i Wielkiej Brytanii, pozostałe państwa w większości przypadków były biernymi obserwatorami, skupiając się na dyplomatycznych komentarzach. Jest to niepokojący sygnał na przyszłość i każe się zastanawiać nad funkcjonowaniem Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, tym bardziej że konflikt libijski był „wymarzonym” do tego, aby jego rozwiązaniem zajęła się właśnie Unia Europejska.