San Ftancisco: Josh i Sophie Newmanowie wrócili wreszcie do domu. Coraz bardziej martwią się o przyszłość. Utracili Scatty i wciąż tropi ich doktor John Dee. Ale najbardziej dręczy ich pytanie, czy mogą jeszcze ufać Nicholasowi Flamelowi... Czy w ogóle mogą zaufać komukolwiek? ALCATRAZ: Doktor Dee nie docenił Perenelle Flamel. Nie zdołał jej uwięzić na wyspie Alcatraz, bo Czarodziejkę wspomogła grupa niezwyk¬łych sprzymierzeńców. Perenelle z każdym dniem słabnie i nawet z Nicholasem przy boku ma małe szanse na wygranie tej bitwy. Oboje są jednak gotowi poświęcić życie dla ratowania ukochanego miasta... Londyn: Dee nie zdołał odzyskać dwóch brakujących stron Kodeksu i teraz na niego poluje Mroczny Klan. Lecz Mag przygotował się na tę ewentualność. Z Kodeksem w ręku i armią potworów z Alcatraz do dyspozycji może zapanować nad ziemią. Aby plan się powiódł, trzeba jednak wezwać z zaświatów uśpioną Matkę Wszystkich Bogów. W tym celu Dee musi wyszkolić nekromantę...

Próba uwolnienia Sildeth z kopalni zakończyła się fiaskiem. Nekromantka pod wpływem magii w wyrytych w znakach i inskrypcjach na ścianach zapada w letarg na długie lata. Z pomocą przychodzi jej przypadek. Podczas osadzania kamieni mających służyć, jako wsporniki dla bramy wokół budowanego wokół kopalni kompleksu obronnego, dochodzi do wstrząsu, który narusza magiczne zabezpieczenia wiążące Nekromantkę. Ta wykorzystuje okazję i ucieka z tego miejsca. Ścigana przez magów, trafia do innej kopalni, gdzie przebywają dwaj najpotężniejsi Nekromanci Qantarogos i Lamiras. Tu Silsdeth ulega namowom, aby poczekać na lepszą okazję do wzniecenia kolejnej wojny, aby zaprowadzić nowy ład. Z Lmirasem zapadają w długi, magiczny sen. W tym czasie spełnia się przepowiednia Malbazara. Fragment: – Rarisa? – zapytał męski głos. Kobieta siedząca przy stole w gospodzie nie zareagowała na swoje imię. – Pytałem, czy… – Słyszałam – przerwała mu. – Jeżeli nawet… To co z tego – wzruszyła ramionami, nadal nie odwracając głowy. – Jestem kapitan Teht z Gwardii… – Widzę, skąd jesteś – znów mu przerwała. – Czego chcesz, kapitanie? – zapytała bez cienia ciekawości w głosie. – Mam za zadanie… – To je wykonaj i nie zawracaj mi głowy – przerwała mu kolejny raz. Mężczyzna nie dał po sobie poznać, że jest chociaż odrobinę poirytowany jej zachowaniem. Wiedział, że Najemniczka nie jest miłą w obyciu kobietą. – Bez ciebie nie mam żadnych szans na… – Przejdź do rzeczy… Ale najpierw usiądź. – Kopnęła stołek pod stołem naprzeciwko siebie, aż ten odsunął się spod blatu. – Napijemy się. – Nalała do stojącego obok kubka wina i przesunęła go w jego stronę. – Jestem na… – Pij i mów – przerwała mu spokojnym głosem. – Dlaczego nie dajesz mi… – Bo lubię konkrety. Za tych, co polegli. – Uniosła swój kubek. Usiadł i wypili. – Umarła uciekła – powiedział.

Nekromanci podbijają cały kontynent docierając do ostatniego bastionu bronionego przez ludzi. Wśród obrońców są najemnicy, którzy brali udział w akcjach specjalnych w pierwszym tomie cyklu. Arhon udaje się na Bahta Mort, licząc na to, że znajdzie tam rozwiązanie obecnego konfliktu. Silsdeth nie licząc się z nikim i niczym wciela w życie plan uknuty przez Nekromantę Ósmego Kręgu z Krainy Umarłych. Fragment: Nagle rozległa się głośna eksplozja, a zaraz po niej silny wstrząs sprawił, że część ściany naprzeciw nich runęła z hukiem. Mur pociągnął za sobą duży fragment podłogi razem z dwoma stopniami tuż przed ułożoną barykadą. – Do tyłu! – krzyknęła Rarisa. Pospiesznie zaczęli wchodzić schodami wyżej. Na szczęście dla nich nic więcej się nie zawaliło. – Przynajmniej tędy już nie wejdą – skwitował Brax. – Nic tu po nas. Idziemy na górę – zdecydowała Najemniczka. Ruszyli tuż za nią. Nim dotarli do połowy wysokości, budynkiem wstrząsnęło z taką siłą, że pod ich nogami zadrżały schody. – Szlag! – zaklął Brax. – Szybciej! – ponaglił. Minęli półpiętro i zaczęli się wspinać wyżej. Jedno uderzenie serca po tym, jak wbiegli na kondygnację, potężny wstrząs sprawił, że znów wszystko zadrżało. Na wszystkie strony z trzaskiem pękającego kamienia rozprzestrzeniły się pęknięcia. Najbardziej objęły mur ściany zewnętrznej i podłogę. – Szybciej! – tym razem krzyknęła Rarisa. W tym samym momencie rozległa się kolejna eksplozja. Podłoga najpierw uniosła ich nieco do góry, a potem jej część z głośnym łoskotem pękania runęła w dół wraz ze ścianą.